“Niet alle mannen zijn zo”, “Wie weet overdrijft ze”, “Er worden ook mannen verkracht”, “Wie zegt dat ze niet liegt”, “We moeten geen trial by media hebben”.

Elke keer dat een spraakmakende MeToo-zaak uitkomt, zijn dit de reacties die je van mijlen ver aan ziet komen. Laten we maar meteen eerlijk zijn; meestal zijn het mannen die het zeggen. Het zijn geen principieel onjuiste uitspraken, integendeel. Inderdaad zijn niet alle mannen zo. Wie weet wordt de zaak wel overdreven. Er worden ook mannen verkracht, ook door vrouwen. Het zou inderdaad zo kunnen zijn dat het vermeende slachtoffer liegt. Trail by media is zeker onwenselijk in een rechtsstaat waar de rechter het laatste woord dient te hebben. Maar, de juistheid van zulke opmerkingen is ook niet het punt.

De laatste jaren komen steeds meer MeToo-zaken naar buiten en elke keer hoopt meer dan de helft van de wereldbevolking dat dit toch echt de laatste keer zou zijn, dat de gifbeker leeg is en dat dit gedrag voorgoed de wereld uit zal zijn. Tegen beter weten in natuurlijk, want we weten dat dit probleem nog lang niet weg is. Dus zit er maar een ding op. Dit soort misstanden blijven opsporen en bekendmaken, de daders vervolgen en bestraffen en van zo veel mogelijk mensen vragen zich krachtig uit te spreken. In het moment net na de 365037364-ste onthulling, is even geen ruimte voor nuance, relativering of bagatellisering. Hoe juist je opmerking misschien ook is, nu even niet. 

Er gaat weer een volgende onthulling komen, vroeg of laat. Laten we ons als mannen beseffen dat het dan niet aan ons is om de microfoon tot ons te nemen. Op dat moment is het niet aan ons om te relativeren of te nuanceren. Op dat moment past een eerste rauwe reactie van verontwaardiging van, laten we eerlijk blijven, meestal vrouwen. En terecht dat vrouwen zulke reacties uiten. Elke MeToo-zaak is er één te veel. Relativering komt later wel, eerst mag de emotie.

Volgens mij heeft een man keuze uit drie reacties wanneer de volgende zaak zich aandringt. Ten eerste is er voldoende reden voor plaatsvervangende schaamte. Schaamte omdat er in deze tijd nog steeds mannen zijn die niet in staat zijn om te denken met hun botte hersens in plaats van met hun lul.

Ten tweede, en wat mij betreft de beste optie, is je keihard en onvoorwaardelijk uitspreken tegen dit walgelijke gedrag (Ik probeer bij deze groep te horen. Maar terwijl ik dit schrijf, hoor ik u denken; wie is hij dan, die denkt dat in deze situatie de samenleving staat te springen om zijn ongevraagde reactie).

We moeten beseffen dat van alle vrouwen die we kennen, meerderen dit soort misdragingen hebben moeten verduren en in stilte hebben moeten verwerken. Dat moet ooit verleden tijd zijn en dat bereiken we alleen als we ons blijven verzetten.

Mocht je nou echt geen greintje fatsoen hebben om een van deze twee mogelijkheden te doen, is er altijd nog een derde optie: hou dan alsjeblieft gewoon je mond. Wees dan stil. Accepteer het dat een ander even de microfoon vast heeft om hun onvrede te uiten en bewaar je zogenaamd originele en genuanceerde take voor later. Geef de woede de ruimte om zich te uiten.

En in vredesnaam: voed je zoon op.