Ingezonden brief van Jan Anne Bos uit Papendrecht aan Papendrechts Nieuwsblad, naar aanleiding van de Gemeenteraadsvergadering betreffende de JSF assemblagefabriek .
Jan Anne Bos uit Papendrecht stuurde ons (Papendrechts Nieuwsblad) deze brief naar aanleiding van een verslag van de gemeenteraadsvergadering. Daarin gaf wethouder Richard Korteland de gemeenteraad uitleg over de komst van een JSF-assemblagefabriek naar Papendrecht.
“Bijval voor JSF-fabriek” en “Weinig bezwaar tegen fabriek” ontmoette de voorlichting van de wethouder. Dan vraag je je toch verbijsterd af, of dat echt alles is. Ja, GroenLinks had nog principiële bezwaren.
Houden politici ons dom, of had de journaliste haar dag niet?
Lieve mensen, het gaat toch wel ergens over!
Ja, zegt de wethouder onder bijval van de meeste partijen: “Het gaat om werkgelegenheid”. Dat is ook een principe, trouwens. Uit het verslag krijg je de indruk dat zelfs bij GroenLinks het principe economisch is geweest. De journaliste heeft het over het lopen van risico’s. (Als het toch niet doorgaat, denk ik. Want waar blijven die banen dan?)
Maar moet je niet eerst discussiëren over wat voor soort arbeid dit is? Je kunt toch niet zo kortzichtig zijn, dat je denkt dat het alleen maar om een economische afweging gaat.
De JSF staat symbool voor onze cultuur van oorlog en geweld. Het is een volgende stap in vijandsdenken. Het nieuwe gevechtsvliegtuig is state of the art qua techniek; ik kan me het enthousiasme van de technici ook best voorstellen. Maar het blijft verschrikkelijk, dat we zo goed, steeds beter, willen worden in afschrikking en de ander afmaken. Daar past geen juichstemming bij. Ik mis de deemoed en het besef dat we de grens van menselijkheid verre overschreden hebben; en niet nu pas voor het eerst. En dat politici denken dat ze ons daarmee een weldaad bewijzen!!
De makers willen natuurlijk graag verkopen. Zo veel mogelijk. Dus moeten zij en hun dierbare werknemers wel hopen dat er zo veel mogelijk te pletter vliegen; in een oorlog, dan wel in vredestijd. Dan moeten die weer vervangen worden. Weer werkgelegenheid. En als ze niet op die manier vervangen moeten worden, verklaren we ze voor verouderd en worden ze vervangen door een toestel dat nog beter taken van vernietiging uit kan voeren. Want de productie moet wel door gaan. Met of zonder hete oorlogen.
Papendrecht feliciteert zich zelf met de buitenkans om als makers van meer perfectie van verwoesting te boek te mogen staan. Het zou zonde zijn als anderen dat voorrecht zouden krijgen!
Onder het mom van werkgelegenheid klinkt het nobel. Maar prik daar eens doorheen. Papendrechters U helpt mee om de geweldspiraal weer een slag op te schroeven.
Wat heeft onze Raad hier een kans laten liggen om die geweldspiraal te doorbreken. Had laten zien dat U de ernst ervan wel degelijk door had. Dit zijn geen banen in een plattelands frietkraam. Het is toch hoogtijd dat we minder afhankelijk worden van dit soort banen.
Over dat principe van geweld en van de cultuur van vrede en geweldloosheid had het moeten gaan. Het verslag meldt zelfs niet dat de christelijke partijen daar ook nog maar de geringste notie van hadden!
Had de wethouder eens uitgedaagd 25 miljoen te besteden aan duurzame werkgelegenheid, die hoort bij een cultuur van vrede en geweldloosheid.
Maar nu doen we net of onze neus bloedt: elke 100 banen zijn er honderd. Maar dat is niet zo. Banen zijn niet hetzelfde. Als de resultaten van ons werk zo verwoestend zijn, kun je niet meer volhouden dat je niet verantwoordelijk bent voor de resultaten van je baan. Ze gaan met het mooie speeltje waar jij aan werkt heus niet de bloemetjes begieten. Zo is ons alleen wel altijd het oor aangenaaid. Ook onze geachte bestuurderen hebben dat smoesje blijkbaar voor zoete koek geslikt.
Houden politici ons dom, of had de journaliste haar dag niet?
Lieve mensen, het gaat toch wel ergens over!
Ja, zegt de wethouder onder bijval van de meeste partijen: “Het gaat om werkgelegenheid”. Dat is ook een principe, trouwens. Uit het verslag krijg je de indruk dat zelfs bij GroenLinks het principe economisch is geweest. De journaliste heeft het over het lopen van risico’s. (Als het toch niet doorgaat, denk ik. Want waar blijven die banen dan?)
Maar moet je niet eerst discussiëren over wat voor soort arbeid dit is? Je kunt toch niet zo kortzichtig zijn, dat je denkt dat het alleen maar om een economische afweging gaat.
De JSF staat symbool voor onze cultuur van oorlog en geweld. Het is een volgende stap in vijandsdenken. Het nieuwe gevechtsvliegtuig is state of the art qua techniek; ik kan me het enthousiasme van de technici ook best voorstellen. Maar het blijft verschrikkelijk, dat we zo goed, steeds beter, willen worden in afschrikking en de ander afmaken. Daar past geen juichstemming bij. Ik mis de deemoed en het besef dat we de grens van menselijkheid verre overschreden hebben; en niet nu pas voor het eerst. En dat politici denken dat ze ons daarmee een weldaad bewijzen!!
De makers willen natuurlijk graag verkopen. Zo veel mogelijk. Dus moeten zij en hun dierbare werknemers wel hopen dat er zo veel mogelijk te pletter vliegen; in een oorlog, dan wel in vredestijd. Dan moeten die weer vervangen worden. Weer werkgelegenheid. En als ze niet op die manier vervangen moeten worden, verklaren we ze voor verouderd en worden ze vervangen door een toestel dat nog beter taken van vernietiging uit kan voeren. Want de productie moet wel door gaan. Met of zonder hete oorlogen.
Papendrecht feliciteert zich zelf met de buitenkans om als makers van meer perfectie van verwoesting te boek te mogen staan. Het zou zonde zijn als anderen dat voorrecht zouden krijgen!
Onder het mom van werkgelegenheid klinkt het nobel. Maar prik daar eens doorheen. Papendrechters U helpt mee om de geweldspiraal weer een slag op te schroeven.
Wat heeft onze Raad hier een kans laten liggen om die geweldspiraal te doorbreken. Had laten zien dat U de ernst ervan wel degelijk door had. Dit zijn geen banen in een plattelands frietkraam. Het is toch hoogtijd dat we minder afhankelijk worden van dit soort banen.
Over dat principe van geweld en van de cultuur van vrede en geweldloosheid had het moeten gaan. Het verslag meldt zelfs niet dat de christelijke partijen daar ook nog maar de geringste notie van hadden!
Had de wethouder eens uitgedaagd 25 miljoen te besteden aan duurzame werkgelegenheid, die hoort bij een cultuur van vrede en geweldloosheid.
Maar nu doen we net of onze neus bloedt: elke 100 banen zijn er honderd. Maar dat is niet zo. Banen zijn niet hetzelfde. Als de resultaten van ons werk zo verwoestend zijn, kun je niet meer volhouden dat je niet verantwoordelijk bent voor de resultaten van je baan. Ze gaan met het mooie speeltje waar jij aan werkt heus niet de bloemetjes begieten. Zo is ons alleen wel altijd het oor aangenaaid. Ook onze geachte bestuurderen hebben dat smoesje blijkbaar voor zoete koek geslikt.
http://www.deweekkrant.nl/artikel/2010/september/29/ingezonden_brief_gemeenteraardsvergadering